
23.02 до нас прийшли гості, я був такий радий що вони прийшли. А 24.02 я чув усі звуки і все що говорила мама. Мама думала я не чув. Коли я з татом йшов за машиною, я чув вибухи. Мені так страшно було як ніколи в моєму житті. Коли ми сіли в машину, я трохи заспокоївся. Коли ми приїхали до Чернівців, я думав що ми не в Україні. Там було так гарно і спокійно. Коли ми приїхали в Утрехт, я нарешті заспокоївся. Але я боюся, що це може бути не назавжди. Утрехт для мене хороший, я в житті не бачив такого гарного міста, але воно таке маленьке. Але таке хороше місто.
Op 23 februari 2022, een dag voor de oorlog, hadden we vrienden van mijn ouders op bezoek. Het was gezellig. De volgende dag, op 24 februari, hoorde ik allemaal geluid buiten. Mijn moeder dacht dat ik het niet kon horen, maar dat kon ik wel. Toen ik met mijn vader de auto ging halen, zag ik de explosies. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven. We moesten vluchten. Toen we in de auto stapten, werd ik iets rustiger. We reden Chernivtsi binnen, hier was de oorlog nog niet bezig. Ik had het gevoel dat ik niet in Oekraïne was, het was hier nog zo mooi en vredig. Toch moesten we door, want de oorlog zou ook hier kunnen komen. Pas toen we in Utrecht aankwamen, werd ik helemaal rustig. Ik heb nog nooit zo’n mooie stad gezien als Utrecht, maar ik vind het wel een beetje klein.
Tekst: Anna Zinchenko
Foto: Robert Oosterbroek