Op 24 februari staat hij op het podium naast TV presentatrice Tooske Ragas. Samen met haar begeleidt de Oekrainse veteraan Serhii Galgan in Utrecht de landelijke herdenking Remember Together. Het leven in twee werelden staat centraal tijdens het programma. Serhii vertelt ons hoe zijn leven eruit ziet, voor en na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne.
In 2021 stond Serhii op het punt om afscheid te nemen van de Oekraïense grenstroepen waar hij jarenlang had gediend als officier. Hij zag veel van het immens grote land, diende aan de grenzen met Hongarije, Roemenië en Rusland. Alles leek erop dat hij een nieuw leven zou beginnen als burger. Totdat op 24 februari 2022 de Russische tanks zijn land binnen rolden. Die gebeurtenis zette ook zijn toekomst op z’n kop. Hij besloot zich volledig in te zetten voor zijn land en zette zijn militaire talent in om in korte tijd nieuwe bataljons te trainen voor het Oekraïense leger, bestaande uit mannen die bijna allemaal in het dagelijkse leven burger waren.
Op 7 juni 2022 bevond hij zich met zijn soldaten aan het front in de Loehansk regio in een kleine defensieve positie. Daar kwam hij die dag onder zwaar Russisch mortiervuur, een ervaring die vijf van zijn kameraden het leven kostte. Serhii overleefde de aanval maar raakte zwaar gewond aan zijn been. Hierop volgde een lang proces van revalidatie, die hem uiteindelijk naar Nederland bracht. De artsen zijn nog steeds bezig om Serhii’s been te redden van een mogelijke amputatie.
Oekraïense humor
Hoe gaat hij met deze ervaring om? Was dit niet verschrikkelijk? “Nee en Ik was niet bang”, antwoordt hij resoluut. “Uiteindelijk kan ik gelukkig zeggen: ik leef nog. Dat geeft mij een doel om door te gaan. De oorlog heeft mij wel sterk veranderd. Het heeft aan mijn leven een nieuwe, zinvolle betekenis gegeven”. Serhii wijst erop dat hij als gevolg van de aanval ook hoor problemen heeft. Tegenover hem zit een militair die eveneens revalideert in Nederland en herstelt van verwondingen aan zijn ogen. “Als we terug zijn aan het front en Russen tegenkomen, kan de één hard ‘alarm’ roepen en de ander ziet waar zij zitten. Dit is zwarte humor, typisch Oekraïens”, grinnikt Serhii.
Materiële zaken krijgen in het licht van de dagelijkse strijd die de Oekraïners voeren een relatieve betekenis. “Voor mij zijn andere zaken belangrijk geworden. De toekomst draait vooral om de vraag: hoe kan ik op een waardige manier mijn land dienen en de mensen om mij heen? Vergeet niet, we vechten in Oekraïne voor ons leven. Er is geen grijze zone. Het gaat ook om onze vrijheid. De oorlog heeft laten zien dat ook de veiligheid in andere landen op het spel staat. Kortom, er zijn hier grotere belangen in het geding. Ik weet zeker daarom dat ik terug zal keren, is het niet als militair dan wel op een andere manier zal ik Oekraïne helpen.”
Waarom bij Remember Together?
De steun die Serhii van de Nederlanders heeft gekregen, is voor hem een belangrijke reden om iets terug te willen doen. “We helpen elkaar natuurlijk om wat we aan het front hebben meegemaakt zo goed mogelijk te verwerken. Dat doen we als soldaten onderling maar de contacten met de Nederlanders geven ons ook veel steun. Daar zijn we echt heel dankbaar voor. Ook om die reden ben ik er graag bij op 24 februari: we worden er alleen maar beter en sterker van als we elkaar blijven steunen!”
